آنگاه ادیبی او را پرسید: از سخن بگو

                                            از گفتار

و او اینچنین پاسخ داد:

آن زمان که با اندیشه ی خود عزم آتشی کنید سخن اغاز می شود.

و آن هنگام که تاب زیستن در خلوت دل از دست دهید  زندگانی در لبهایتان جار می شود. و صدا ‌؛ موسیقی دلنوازیست که بدان اوقات گذرانید و دل خوش دارید.

اما به ترنم این گفتار ؛ پیوسته نیمی از اندیشه تان معصومانه مقتول می گردد که تفکر  شاهین ملکوت است و در قفس کلام بال های خود را شاید که بگشاید اما پرواز نتواند.

در میان شما جمعی از هراس تنهایی ست که لب می گشایند و پر می گویند.

به سکوت تنهایی و خلوت  خویشتن برهنه خود را به چشم می بینند و راه گریز گزینند.

باز فارغ از فراست وعاری از اندیشه  برخی به کار گفتار شوند و حقیقتی بر نمایند که خویش به درک آن درمانند.

 اما گروهی دریای زیبای حقیقت را به درون خود نهان دارند و زلال آنرا در پیاله ی کوچک کلام نمی ریزند.

به گرمای مهربان سینه آنان باشد که جان به سکوتی موزون ماوی گزیند.

باری در امتداد گذرگاهی اگر دیدار یار میسر افتاد یا در ازدحام بازار و کار  روح خود را مجال دهید تا به گفتار  لبها و زبان را هدایت کند.

چنان کنید که به کار سخن ؛ شما را صدای صدا باشد و او را گوش گوش .که راستی قلب شما به اعماق جان وی جاودان شود چونانکه طعم گوارای شراب ؛ بدان هنگام که نه دیگر نشانی از رنگ وفام باشد و نه یادی از پیاله و جام.

جبران خلیل جبران