زان یار دلنوازم شکریست با شکایت گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود ومنت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس گوئی ولی شناسان رفتند از این ولایت
درزلف چون کمندش ای دل مپیچ که آنجا سر ها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه مارا خون خورد ومی پسندی جانا روا نباشد خونریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت
ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه رانهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیش است دربدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم جوراز حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت