سید نورالدین نعمه الله بن عبدالله کرمانی
سید نعمه الله ولی معروف به «شاه نعمه الله ولی» از عارفان و شاعران معروف قرن هشتم ونهم است. وی درحدود 730 هجری(1329 میلادی) در حلب متولد شد.بیشتر عمرش در سمرقند و هرات و یزد و ماهان کرمان سپری شد تا در شهر ماهان در سال 834 هجری
(1431میلادی) درگذشت و مقبره وی در ماهان بنا گردید که امروزه یکی از جاذبه های توریستی کرمان محسوب می شود.
نعمه الله سر سلسله صوفیان نعمه اللهی است. دیوان او که حاوی قصاید و ترجیعات و غزلها و ترانه ها ومثنویات متوسط است ، متضمن مضامین و معانی در مسایل عرفانیست.
در زیر غزلی از وی انتخاب کرده ام که امیدوارم مورد پسند دوستان واقع شود.
دوش رفتم در خرابات مغان رندانه مست
دیدم آنجا عارفان و عاشقان مستانه مست
جوشش مستی فتاده در نهاد خم می
جان ودل سرمست گشته،ساغر و پیمانه مست
جام می در داده ساقی خاص و عام مجلسش
آشنایان مست از آن یک جرعه و بیگانه مست
عاقل فرزانه دیدم مست جام عشق او
در خیال روی خوبش عاشق دیوانه مست
زاهدان از عشق او در کنج خلوت در خروش
در هوایش صوفیان در گوشه کاشانه مست
عود جان در مجمر سینه به عشق بوی او
سوخته بر آتش دل عاشق مستانه مست
در هوای آفتاب روی او یکسان شده
جمله ذرات وجود از عاشق فرزانـه مست
کعبه در وی گشته حیران بتکده مدهوش او
صومعه نالان ز عشقش آمده ،میخانه مست
در میان عارفان دیدم نشسته سیدی
خوش گرفته در کنار جـان خود جانانه مست