از در در آمدی و من از خود به در شدم 

    گویی کز این جهان به جهان دگر شدم

            گوشم به راه تا که خبر می دهد ز دوست  

                 صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم

                             گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق  

                        ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

                                   چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب  

                                  مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

                                              دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست 

                                           چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

           تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم 

  از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

                       من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت 

                             کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم

                                     بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان  

                                       مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

                                                          او را خود التفات نبودی به صید من  

                                                             من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

                         گویند رخ سرخ تو سعدی که زرد کرد؟  

                          اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم