سلام همراهان خوب من .
نزدیک ۱ ماه است که از شروع ترم  می گذرد و همه ی کلاسها مون تشکیل شدن.   از جو دانشگاه راضی هستم  ولی خیلی امکانات کمی در اختیار داریم. خوب چه می شه کرد؟
دیروز یکی از بچه ها که هم رشته ای و هم اتاقی هستیم یه نام برای دوستاش نوشت که خیلی جالبه و من دقیقا اونو در ادامه ی این متن آورده ام. امید وارم تا انتها  بخونیدش و از اوضاع و احوال ما در اینجا با خبر شوید.

((    مرکب درقلم مانند آب است          خجالت می کشم خطم خراب است 

سلام
دوستان گرانقدر وبزرگ مهر وعزیز سلام. امیدوارم حال همگی تان رو به بهبود باشد. 
بهتر است ابتدا مطلبی را روشن سازم تا این نوشته را با خیال راحت تا آخر بخوانید و ان  اینکه  چرا با وجود تلفن نامه را برگزیدم؟  شاید به این خاطر بوده است که در نامه اخبار  بیشتر ودقیق تری را از اوضاع خود می توان داد. آنچه که در تعارفات معمول تلفنی امکان پذیر نیست. به هر حال امیدوارم با این شرح کوتاه از افکار شوم خود مبنی بر اینکه چون خرجی نداشت و ارزانتر در می آمد برگشته باشید.  
ما در وادی بوشهر که مردمانش ابوشهر نامندش حسب سر نوشت لنگرگاهی شد تا بیاموزیم علوم لنگرسازی را.  این وادی هوای یکسره آفتابی دارد و از اسمانش گرما فرو ریزد و کلرها  همچون یخچال همواره به کار خود سرگرمند به جز در زمستانش که گویند هوایش لطیف شود. 
در این دیار که باید شهرک دولتی نامیدش بهترین عمارات را دولتیان بنا کرده اند و این شبه جزیره ایرانی  که از روی خوش اقبالی یا  بداقبالی یک جانب به خشکی دارد مدام در تردد این قشر است. و بازارگاهش .. بنازم بر قیمت اقلامش که دود از سر  آدمی بر می خیزد و بسیار که در امر خرید نفس کم آرند و نیمه راه باز گردند.  چنان گرانی بدان چنگ آویخته که قیمت اقلامش را در بازارهای پر زرق وبرق شمال و غرب تهران هم نیابی. اما گذشته از این  مردمان خوبی دارد . تا به این  جا بدشان را ندیده ایم و صفایی خاص دارند .