خلوت دل

ای دل آندم که خراب از می گلگون باشی
                                                        بی زر وگنج بصد حشمت قارون باشی
در مقامی که صدارت به فقیران بخشند
                                                        چشم دارم که بجاه ازهمه افزون باشی
در ره منزل لیلی که خطرهاست درآن
                                                       شرط اول قدم آنست که مجنون باشی
نقطه عشق نمودم بتو هان سهو مکن
                                                        ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی
کاروان رفت وتو در خواب وبیابان درپیش 
                                              کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی 
تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای
                                                  ورنه خود از تخمه جمشیدو فریدون باشی 
ساغری نوش کن وجرعه بر افلاک فشان
                                                        چند و چند از غم ایام جگر خون باشی

                           حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است 
                           هیچ خوشدل  نپسندد که  تو محزون باشی