غزل

اندک اندک جمع مستان می رسند

                                             اندک اندک می  پرستان می رسند

دلنوازان  ناز نازان  در  رهند

                                                گلعذاران  از  گلستان   می رسند

اندک اندک زین جهان هست ونیست

                                               نیستان رفتند و هستان می رسند

جمله دامن های پر زر همچو کان

                                                از  برای   تنگ دستان  می رسند

لاغران خسته از مرعای عشق

                                               فربهان   و   تندرستان   می رسند

جان پاکان چون شعاع آفتاب

                                                از  چنان  بالا  به پستان می رسند

خرم آن باغی که بهر مریمان

                                               میوه های  نو  زمستان می رسند

اصلشان لطف است و هم واگشت لطف

                                             هم زبستان سوی بستان می رسند